Cisza - teraz ważniejsza niż kiedykolwiek

Cisza - teraz ważniejsza niż kiedykolwiek

Ja i tylko ja, góry, śpiew ptaków, przyjemny powiem wiatru, który muska mój policzek. Totalna cisza, brak chaosu, dźwięku samochodów, powiadomień i telewizora. Tylko ja i kołysząca moje stargane myśli cisza. Daje mi uczucie ukojenia, spokoju i radości. Ja, natura, góry i moje myśli. 

Cisza - teraz ważniejsza niż kiedykolwiek przedtem.

Potrzebna i niezbędna, by żyć. Jedyna rzecz, dzięki której odcinasz się od świata, wampirów energetycznych i złych wiadomości płynących z głośnika radia - masz siebie, swoją głowę i mnóstwo pomysłów na godne spożytkowanie chwil milczenia innych. Książka o tym tytule całkowicie skołatała moje myśli. Sprawiła, że musiałam przyjechać tutaj, w góry, które kocham, by przekonać się o słuszności słów jej autora. I przekonałam się. Teraz, opowiem o tym wszystkim Tobie. Mam nadzieję, że skorzystasz, zrozumiesz i nauczysz się ciszy. 
Jestem osobą, która czasami nie potrafi odmówić, zebrać myśli czy zwyczajnie nic nie zrobić. Kocham chwile milczenia, ale z upływem kilku minut, one mnie zwyczajnie nudzą. Jednak od chwili lektury i autorefleksji nad tym co przeczytała, doceniłam tą ciszę, którą może mieć każdy, i która pozwoli nam żyć dłużej i lepiej. Nie jest to książka o szczęściu i dążeniu do niego. Nie jest to publikacja mająca zmotywować Cię ruszenia tyłka z kanapy i sięgania marzeń. Nie jest to dzieło, nadające się do uznania go bestsellerem. Ta książka, powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich. 

Napisał ją Erling Kagge. Podróżnik, badacz i (nie)zwykły człowiek. Mówi o ciszy, jak Tetmajer o Tatrach. Mówi słowami, które łapią za serce i przeszywają je tak mocno, że człowiek czy chce czy nie chce podda się refleksji nad każdym pytaniem i każą odpowiedzią z tej publikacji. 

Ale zacznijmy od początku. Zacznijmy to jak bajkę, która kończy się dobrze dla każdego. Bo prawdziwej ciszy każdy może się nauczyć za darmo. I to jest piękne, to łapie za serce, za myśli i uczucia.

Hałas, który zabija wszystkich

Od narodzin, z każdej strony docierają do nas dźwięki. I z czasem nawet nie odnotowujemy już tego, że nie wyłączyliśmy telewizora, że w tle gra radio. Zapominamy, bo jesteśmy już do tego tak przyzwyczajeni, że przestajemy to zauważać. Ale jak ktoś nagle wyłączy wszystko, wtedy się budzimy. Milczenie jest dla nas niewygodne, męczące, a my czujemy się jak targani konwulsjami, nie mogąc wytrzymać ani sekundy, pozbawieni bodźców dźwiękowych, smagających nasze przygłuche uszy. Z każdym dniem, hałasu przybywa, my w błędnym kole pomiędzy dźwiękiem wiadomości, powiadomień czy dzwoniącego telefonu nie potrafimy odnaleźć siebie. 

Nie dajemy dojść do głosu naszemu "ja". Naszym myślom, pragnieniom, potrzebom. Zabijamy swój wewnętrzny głos nieświadomie. 

Codziennie potrzebujemy głośniejszych dźwięków. Co roku chcemy lepszych telefonów, tabletów, komputerów. Każdego dnia oczekujemy coraz to lepszych produktów. Coraz to większych ekranów i coraz to głośniejszych kin domowych i wydajniejszych akumulatorów. Dlaczego?

Cisza - daj jej dojść do głosu

Cisza, daje nam poczucie wolności. Poczucie, że zamknęliśmy w pudełku wszystko to co nas rozprasza. Wtedy ta cisza stanie się balsamem dla naszych myśli. Olejkiem, który pozwoli nam odkryć siebie. Da naszym myślom dojść do głos. Zbawi nas. Zbawi nasze "ja", naszą niepowtarzalność, nasze wnętrze, nasze przekonania i marzenia. Bo bez ciszy, na dalszą metę żyć się nie da. 

W górach odnaleźć ciszę

Telefon, który nie dzwoni. Tym samym nie dzwonią ludzie, który nie potrafią uszanować Twojego czasu. Powiadomienia, które są duszone w zarodku. Hałas, który jest zamknięty w słoiku. Tylko ja i góry. Piękne, mocarne góry i moja pokora do nich. Pokora jest potrzebna. Góry, które kocham. Dają siłę, radość i rozpierają serce. Sprawiają, że serce rozpada, się na milion szczęśliwych kawałków. Z pokorą, radością i miłością do nich. Muskający twarz górski wiatr. Łechcący oczy widok i w końcu duma, która rozpiera po zdobyciu szczytu. Cisza. Totalna cisza.